1.126 słowa

Spanish version here

Part 2 (Przedmowa)

Wprowadzenie[1]

Książka ta została napisana w poczuciu palącej konieczności i zagrożenia. Europejczycy, mój naród, zarówno na naszym ojczystym kontynencie jak i rozrzuceni po całym świecie, żyją obecnie w systemie kulturowym, politycznym i ekonomicznym, który skierował naszą rasę na ścieżkę ku dekadencji kulturowej oraz upadkowi demograficznemu. Jeśli tendencje te nie zostaną odwrócone, biali znikną jako odrębna rasa. Nieporównywalne z niczym światło, które przynosimy temu światu, zostanie zgaszone, a wielkość naszych osiągnięć zostanie zachowana jedynie we fragmentach, jak skrawki literatury, resztki poezji i strzaskane dzieła sztuki, które przetrwały zagładę pogańskiej starożytności.

Aby temu zapobiec, musimy stać się świadomi swojej tożsamości oraz swoich interesów oraz odzyskać kontrolę nad naszą polityką, kulturą oraz przyszłością. Ale będzie to wymagało czegoś więcej niż tylko ruchu politycznego. Celem tych esejów jest propagowanie Północnoamerykańskiej Nowej Prawicy, którą rozumiem jako specyficznie metapolityczny ruch, którego celem jest stworzenie intelektualnych i kulturowych podstaw dla skutecznej polityki białego nacjonalizmu w Ameryce Północnej, abyśmy mogli ostatecznie stworzyć ojczyznę lub ojczyzny dla białych na tym kontynencie. Mamy również nadzieję, że nauczymy się czegoś od analogicznej walki europejskich narodów na całym świecie i przyczynimy się do ich zwycięstwa.

Pomimo że nie ukrywam swoich poglądów oraz preferencji, celem niniejszych esejów jest w mniejszym stopniu prezentacja mojego własnego światopoglądu, a w większym uświadomienie konieczności podejście metapolitycznego do białego nacjonalizmu. Postrzegam Północnoamerykańską Nową Prawicę jako naturalnie pluralistyczny ruch. Przyjmuję, że można dojść do tych samych politycznych wniosków z wielu różnych intelektualnych punktów początkowych. Uważam również, że moje własne poglądy mogą i zostaną rozwinięte oraz ulepszone, zarówno przeze mnie jak i przez innych. Zatem skupiam swoją uwagę bardziej na stawianiu metapolitycznych pytań niż na odpowiadaniu na nie. Poddaję namysłowi również to, jak ruch metapolityczny może być zorganizowany, jak może wchodzić w obustronne interakcje z partiami politycznymi i szeroko rozumianą kulturę oraz jak różni się to podejście od innych ujęć białego nacjonalizmu.

W tym krótkim wprowadzeniu chciałbym zdefiniować trzy podstawowe koncepcje, które przewijają się przez tę książkę: metapolitykę, etnonacjonalizm oraz biały nacjonalizm.

Zmiana polityczna nie zachodzi ot tak sobie. Istnieją niezbędne przyczyny oraz warunki. Metapolityka odnosi się do pozapolitycznych uwarunkowań wstępnych zmiany politycznej. Warunki te zaliczają się do dwóch szerokich kategorii: (1) edukacji oraz (2) organizowania społeczności. Edukacja odnosi się do stworzenia i propagowania światopoglądu, do intelektualnego usprawiedliwienia nowego porządku politycznego. Organizowanie społeczności odnosi się do stworzenia rzeczywistej, obecnej w prawdziwym świecie, społeczności, która żyje zgodnie z naszym światopoglądem już dziś i pełni rolę straży przedniej oraz zaczynu nadchodzącego nowego porządku politycznego.

Należy odpowiedzieć na trzy podstawowe kwestie metapolityczne, jeśli mamy stworzyć koherentną i przekonującą wizję białego nacjonalizmu: tożsamość (kim jesteśmy, a kto nie jest jednym z nas?), moralność (jakie są nasze zobowiązania wobec nas samych, naszej rasy oraz grup etnicznych, a także wobec innych ras?) oraz praktyczność (jak właściwie mamy stworzyć Białą Republikę?).

Etnonacjonalizm to idea, zgodnie z którą każda osobna grupa etniczna powinna posiadać suwerenność polityczną oraz etnicznie jednolitą ojczyznę lub ojczyzny. Przeciwstawnym poglądem jest multikulturalizm, który utrzymuje, że różne grupy etniczne powinny mieć jedną ojczyznę i jeden rząd.

Niestety, różnorodność etniczna, rasowa i kulturowa w nieunikniony sposób prowadzą do napięcia, które może albo znieść istniejące odrębne tożsamości albo wywołać nienawiść, konflikt i przemoc. Zatem najlepszym sposobem zapewnienia pokoju i dobrej woli pomiędzy narodami oraz zachowania różnorodności rasowej, kulturowej i religijnej ludzi jest danie każdej odrębnej grupie ojczyzny, w której będzie mogła żyć i rozwijać się zgodnie ze swoją własną odrębną naturą i przeznaczeniem.

Biały nacjonalizm to filozofia polityczna, która dąży do zdefiniowania tożsamości narodowej w aspekcie rasowym, nie religijnym, kulturowym czy wyznaniowym. Biały nacjonalizm ma najwięcej sensu kontekście europejskich społeczeństw kolonialnych takich jak Stany Zjednoczone i Kanada, Australia i Nowa Zelandia czy Argentyna i Urugwaj, w których starsze białe tożsamości etniczne zostały podminowane przez mieszanie się odrębnych grup europejskich imigrantów, tworząc przy tym jeszcze bardziej wymieszaną, ogólną białą tożsamość.

Biały nacjonalizm ma również sens w kontekście rywalizacji z innymi rasami, które zwykle postrzegają same siebie oraz białych w prostym rasowym rozumieniu. Nawet biali, którzy nie postrzegają siebie jedynie jako białych, mogą zostać zmuszeni do tego w miarę, jak narasta konflikt rasowy – dlatego że ich wrogowie będą ich postrzegać i traktować jako po prostu białych.

W Europie, gdzie stare narodowe oraz regionalne tożsamości pozostają silne, poczucie bycia po prostu białym oraz biały nacjonalizm, jeśli zostaną przyjęte jako podstawowa tożsamość oraz filozofia polityczna, będą tak naprawdę prowadzić do załamania odrębnych tożsamości oraz homogenizacji Europy. Jednak poczucie europejskiej tożsamości może wciąż nakładać się na bardziej złożone tożsamości regionalne i narodowe.

To szersze poczucie europejskiej tożsamości może rzeczywiście przyczynić się do zachowania poszczególnych tożsamości na dwa istotne sposoby. Po pierwsze, może ono pomóc w zapobieganiu konfliktom pomiędzy narodami Europy. Po drugie, może ono pomóc narodom Europy zjednoczyć się w obliczu kolorowej imigracji, która jest zorganizowana przede wszystkim pod sztandarem islamu.

Przesłanie Północnoamerykańskiej Nowej Prawicy, jeśli sprowadzimy je do prostej mantry, brzmi następująco: biali są odrębną grupą etniczną posiadającą swoje odrębne interesy. Żyjemy w świecie, w którym istnieją prawdziwe konflikty etniczne. Właściwym jest, aby biali stawali po swojej własnej stronie w konfliktach etnicznych. Społeczeństwa wielokulturowe i wielorasowe sprawiają, że konflikt etniczny i nienawiść stają się nieuniknione. Konflikt etniczny może być najlepiej zażegnany poprzez stworzenie etnicznie jednolitych ojczyzn dla wszystkich narodów. Zatem imperatywem egzystencjalnym – kwestią życia i śmierci – jest dla białych stworzenie lub zachowanie etnicznie jednolitych ojczyzn.

Wszystkie z niniejszych esejów zostały opublikowane wcześniej na redagowanej przeze mnie stronie Countr-Currents/North American New Right lub na redagowanym przez Kevina MacDonalda The Occidental Observer. Pragnę podziękować profesorowi MacDonaldowi za zgodę na ponowną publikację tych artykułów.

Pragnę szczególnie podziękować Michaelowi Polignano, współzałożycielowi wydawnictwa Counter-Currents oraz North American New Right, bez którego ta książka, oraz wiele innych inicjatyw, nie byłoby możliwych. Chciałbym również podziękować Kevinowi MacDonaldowi za jego Przedmowę oraz Kerry’emu Boltonowi, Jackowi Donovanowi oraz Tedowi Sallisowi za ich notki promocyjne, Matthew Petersowi za jego uważną korektą, a także Kevinowi Slaughterowi za jego wspaniałą oprawę graficzną. Pragnę podziękować Collinowi Cleary’emu, F. Rogerowi Devlinowi, Gregory’emu Hoodowi, Michaelowi O’Mearze, Mattowi Parrotowi, Tedowi Sallisowi, Trainspotterowi oraz wielu innym, których imienia nie można wymienić, za ulepszanie czy nawet inspirowanie niniejszych esejów poprzez rozmowy i komentarze. W końcu, pragnę podziękować czytelnikom, autorom i darczyńcom Counter-Currents/North American New Right za ich niezastąpione wsparcie.

Pomimo że Alain de Benoist, Guillaume Faye i inni myśliciele europejskiej Nowej Prawicy – a także wielkie umysły europejskiej tradycji filozoficznej – mieli na mnie wpływ i inspirowali mnie, najbliższy i najsilniejszy wpływ na tę książkę miał Jonathan Bowden, który pomógł mi odnaleźć swój własny głos. Zatem dedykuję ją jego pamięci.

Greg Johnson
San Francisco
29.12.2013

Notatka

[1] Część poniższego Wprowadzenie jest oparta na mojej Przedmowie „Toward a North American New Right” [„W stronę północnoamerykańskiej Nowej Prawicy] w North American New Right, vol. 1, red. Greg Johnson (San Francisco: Counter-Currents, 2012). Pozostałe części pochodzą z mojego „F.A.Q.”, Part 1 [„Najczęściej zadawane pytania”, część I], dostępnego na: http://www.counter-currents.com/2012/06/frequently-asked-questions-part-1/